Gene bir pazar
Yitik bir o kadarda sessiz...
Pencerenin dibindeki yatağında dışarıyı izlemeye çalışıyor
Yitip giden anıları bir bir gözünün önüne gelirken
Onunla geçirdiği yılları düşünüyor...
Ayın 17 si, yağmurlu bir cuma günü kaybetti onu aniden
Bir anda gelen telefon, sonrasında çığlıklar, yakarışlar
Hiç biri durduramadı gidişini...
Şuan biliyor ki hala onunla ruhu,
Her rüzgar estiğinde onun dokunuşunu hissediyor
Belki melekleri bile kıskandıran bi dokunuş bu
Zorda olsa artık ne yapacağını biliyor,
Yılların yorgunluğuyla kararını geçte olsa veriyor,
Ve o anda titrek elleriyle doğrulup yatağından ,
Son çabasıyla bir anda kendi fişini çekiyor...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder